Γιατί φθάσαμε στη σφαγή της Σμύρνης (ΜΕΡΟΣ 1ο από 4 )

Ολοκλήρωση Γενοκτονίας Χριστιανικών πληθυσμών
H 14η Σεπτεμβρίου, ημέρα πυρπόλησης της Σμύρνης, αποτελεί εδώ και δύο χρόνια επίσημη επέτειο του ελληνικού κράτους. Με τον τρόπο αυτό, η μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε ποτέ ο ελληνισμός έγινε αναπόσπαστο μέρος της συλλογικής εθνικής μνήμης.
H γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού και η Μικρασιατική Καταστροφή, γενικότερα, έπαψαν να αποτελούν λευκές σελίδες και απαγορευμένη γνώση στο νεοελληνικό μας τοπίο. Παρ’ όλα αυτά όμως, η έκταση και η σημασία των γεγονότων δεν έχουν πλήρως συνειδητοποιηθεί.
Με την καταστροφή της Σμύρνης ολοκληρώθηκε η γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών, που είχε αποφασίσει επισήμως η νεοτουρκική κυβέρνηση το 1911. Παράλληλα, έκλεισε και ο κύκλος της παρουσίας των Ελλήνων στη μικρασιατική γη μετά 35 αιώνες δημιουργικής παρουσίας. Ειδικότερα, ο χριστιανικός ελληνισμός βρέθηκε οριστικά εκτός της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας και της Ανατολικής Θράκης.

Με την καταστροφή της Σμύρνης ολοκληρώθηκε η γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών, που είχε αποφασίσει επισήμως η νεοτουρκική κυβέρνηση το 1911

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922 έκλεισε και άλλος ένας κύκλος: αυτός της θανάσιμης σύγκρουσης του χριστιανισμού με το επιθετικό Ισλάμ που άρχισε με τη μάχη του Ματζικέρτ πριν από 932 χρόνια. H μεγάλη αυτή σύγκρουση των θρησκειών στην περιοχή του παλιού ελληνικού κόσμου μετετράπη σε σύγκρουση εθνών την εποχή που τα νέα κοινωνικά μεγέθη καθορίστηκαν από την εθνική αντίληψη. O ισλαμικός κόσμος μετετράπη σε τουρκικό έθνος και ολοκλήρωσε με μεγάλη επιτυχία τον ιερό του πόλεμο, το Τζιχάντ.
Η καταστροφή της Σμύρνης από τα κεμαλικά στρατεύματα είχε έναν πολλαπλό συμβολισμό. Αφενός, το Μισοφέγγαρο κατανικούσε πλήρως τον Σταυρό και αφετέρου το τουρκικό έθνος συνέτριβε το ελληνικό.
H άπιστη χριστιανική Σμύρνη, η «γκιαούρ Ιζμίρ» μετατράπηκε σε σωρό καπνιζόντων ερειπίων προς δόξαν του προφήτη Μωάμεθ και του νέου ανταγωνιστή του, του Κεμάλ Ατατούρκ.
**Η συνέχεια **της ανάρτησης** ( ΜΕΡΟΣ 2ο ΑΠΟ 4), **θα πραγματοποιηθεί **την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/5 το πρωϊ……….για όποια άτομα ενδιαφέρονται ή έχουν την περιέργεια να μάθουν.**


Του Βλάση Αγτζίδη
O Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας


Πηγή: https://www.kathimerini.gr/…/giati-fthasame-sti-sfagi-tis-
Φωτογραφία: https://www.ethnos.gr/…/58274_97-hronia-apo-ti-sfagi…

Γιατί φθάσαμε στη σφαγή της Σμύρνης (ΜΕΡΟΣ 2ο από 4 )

Γιατί ηττηθήκαμε; Τι συνέβη και το εφικτό μετετράπη σε εφιάλτη;
Η μικρασιατική πρόκληση έδωσε στον ελληνισμό την ευκαιρία για την εθνική του ολοκλήρωση. H ένταξη στο κράτος των Ελλήνων, των πλέον ανεπτυγμένων ελληνικών εδαφών θα επιτάχυνε τον μετασχηματισμό της Ελλάδας σε ένα σύγχρονο έθνος-κράτος, θα αύξανε το γεωπολιτικό και οικονομικό της βάρος και, παράλληλα, θα πραγμάτωνε τις ιδέες για χειραφέτηση από την απολυταρχική οθωμανική εξουσία. H παρουσία της Ελλάδας στην Ιωνία και στην Ανατολική Θράκη και οι προσπάθειες απελευθέρωσης των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξαν οι μοναδικές εγγυήσεις για τη σωτηρία των ελληνικών πληθυσμών που είχαν υποστεί γενοκτονία από τους Τούρκους εθνικιστές κατά τη διάρκεια του πολέμου με κορύφωση την περίοδο 1916-1918.
H νίκη των συμμάχων στον A΄ Παγκόσμιο Πόλεμο -που τοποθέτησε την Ελλάδα στο τραπέζι των νικητών- υπήρξε μια μοναδική ευκαιρία. H Συνθήκη των Σεβρών -αποτέλεσμα της ήττας των Νεότουρκων εθνικιστών- διευθετούσε εν μέρει τα πραγματικά εθνικά προβλήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. H Ελλάδα αναδείχτηκε σε σημαντική περιφερειακή δύναμη. Οι συμμαχικές δυνάμεις και ειδικότερα η Μεγάλη Βρετανία έχρισαν την Ελλάδα εντολοδόχο στην περιοχή. H μοναδική σύμπτωση θετικών εξελίξεων έκανε να φαίνεται πραγματοποιήσιμο το όνειρο της απελευθέρωσης των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.
Γιατί ηττηθήκαμε; Τι συνέβη όμως και το εφικτό μετετράπη σε εφιάλτη;

H μοναδική σύμπτωση θετικών εξελίξεων έκανε να φαίνεται πραγματοποιήσιμο το όνειρο της απελευθέρωσης των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.

Κατ’ αρχάς άλλαξε το διεθνές τοπίο. H επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία και τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάποιων από τους συμμάχους μας, όπως των Γάλλων και των Ιταλών, οδήγησαν στην ενίσχυση του εθνικιστικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ. Παρ’ όλη όμως την αλλαγή οι Ελληνες παρέμειναν η σημαντικότερη στρατιωτική δύναμη στην Εγγύς Ανατολή. Οι Τούρκοι εθνικιστές δεν κατάφεραν σε καμιά στιγμή της ελληνοτουρκικής στρατιωτικής σύγκρουσης να παρατάξουν περισσότερους στρατιώτες και να διαθέσουν καλύτερο εξοπλισμό από τον ελληνικό στρατό. Εξάλλου, ένα μέρος των κεμαλικών δυνάμεων το αποτελούσαν άτακτες ένοπλες συμμορίες.
Η αύξηση της κεμαλικής δυναμικής προκλήθηκε αποκλειστικά από τη στάση της ελληνικής πλευράς, η οποία μεθοδικά υποβάθμισε τη δική της πολιτική και στρατιωτική παρουσία στο μικρασιατικό μέτωπο. Κατ’ αρχάς, ο εντεινόμενος διχασμός στην Αθήνα μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών μετέφερε αλλού το κέντρο βάρους και τις προτεραιότητες της ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας. H προκήρυξη εκλογών από τον Βενιζέλο, εν μέσω πολέμου, επέτρεψε στο μέτωπο των βασιλικών και των κομουνιστών να διευρύνει την αντιπολεμική του δράση. Στη συνέχεια, μετά τη νίκη των αντιπολεμικών, ακολουθήθηκε μια ολοκληρωτικά ανορθολογική πολιτική, τόσο στον τομέα της στρατιωτικής διαχείρισης της μικρασιατικής κρίσης, όσο και στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. H πολιτική της νέας ελληνικής κυβέρνησης επέτρεψε στον Μουσταφά Κεμάλ να ισχυροποιηθεί στρατιωτικά και να αναδειχθεί σε αξιόπιστο συνομιλητή των Μεγάλων Δυνάμεων.
Παράλληλα, η αντιπολεμική κυβέρνηση της Αθήνας υπονόμευσε τις προσπάθειες των ιδίων των Μικρασιατών για δική τους στρατιωτική συγκρότηση με στόχο την αυτονόμηση της Ιωνίας. H απουσία γραμμής άμυνας στη Σμύρνη και η εγκατάλειψη του μικρασιατικού ελληνισμού στους νικητές Κεμαλικούς υπήρξαν οι βασικές αιτίες του μεγάλου αριθμού θυμάτων, μετά την αναμενόμενη στρατιωτική ήττα.
**Η συνέχεια **της ανάρτησης** ( ΜΕΡΟΣ 3ο ΑΠΟ 4), **θα πραγματοποιηθεί **το ΣΑΒΒΑΤΟ 22/5 το πρωϊ……….για όποια άτομα ενδιαφέρονται ή έχουν την περιέργεια να μάθουν.**
Του Βλάση Αγτζίδη
O Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας
Πηγή:
https://www.kathimerini.gr/…/giati-fthasame-sti-sfagi-tis-
Φωτογραφία: https://www.lifo.gr/san-simera/i-katastrofi-tis-smyrnis

OI ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΑΣΧΟΛΙΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Οι αγροτικές ασχολίες των Ελλήνων του Πόντου ήταν ποικίλες. Η γεωργία και η κτηνοτροφία προηγούνταν, ως προς την οικονομική σημασία και απασχόληση και ακολουθούσαν η αλιεία και η υλοτομία. Λεφτοκάρα (φουντούκια) και χαψία (είδος γαύρου), καπνός και βούτορον, ήταν τα αντιπροσωπευτικά προϊόντα του Πόντου, καρποί του μόχθου ανδρών και γυναικών που κόπιαζαν με πρωτόγονα συνήθως μέσα. Ανακούφιση στην κουραστική ατομική τους προσπάθεια αποτελούσε – και αποτελεί ακόμη – η αργατία, η οικιοθελής, ομαδική, ταυτόχρονη προσφορά προσωπικής εργασίας για τη διευκόλυνση των συνεργαζόμενων αγροτών. Ο θεσμός αυτός συνεργασίας και αλληλοβοήθειας αποτελεί χαρακτηριστικό πολιτισμικό στοιχείο των Ελλήνων του Πόντου και η ιδέα του εκφράζεται στην παροιμία : «Με τοι πολλούς η δουλεία ‘κ’ έχ’ νεγκασίαν».
ΓΕΩΡΓΙΑ
Δημητριακά, κυρίως καλαμπόκι – λαζούδ(ιν) – βασικό στοιχείο της διατροφής των Ποντίων – και όσπρια ήταν οι κυριότερες καλλιέργειες.
Ο καπνός ήταν επίσης μία από τις κύριες καλλιέργειες στον δυτικό κυρίως Πόντο – και σημαντικό εξαγωγικό προϊόν. Οι καπνοπαραγωγοί της Πάφρας αναζωογόνησαν την καπνοκαλλιέργεια στη βόρεια Ελλάδα μετά την ανταλλαγή.
Από τη γεωργική παραγωγή αξιοσημείωτη είναι επίσης η μεγάλη ποικιλία των μήλων και αχλαδιών.
1.-« ‘ Σ σον Αηλίαν αφκακιάν ‘θερίζ’ τ’ εμόν τ’ αρνόπον
και ντ’ έμορφα και νόστιμα κρατεί το καγανόπον»
2.-«Η κάλη μ’ παρχαρεύκεται ‘ς σα ψηλά τα ραχία
και με το κρενίν κατηβάζ’ το γάλαν ‘ς σα χωρία»
3.-«Μάθα, κόρη, την αγρυπνίαν και την κακοπειρίαν
αύρι’ θα πας σ’ σου πεθερού σ’, να είσαι μαθεμέντσα»
ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ
Με τα απέραντα ορεινά βοσκοτόπια, τα παρχάρα, η κτηνοτροφία δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί κύρια απασχόληση των Ποντίων. Στα χιλιοτραγουδισμένα χλοερά κι ολάνθιστα παρχάρια που ζωντάνευαν από το Μάη μέχρι τέλος Αυγούστου έβοσκαν οι αγελάδες του χωριού με την επίβλεψη συγκεκριμένων ατόμων που αναλάμβαναν έμμισθα αυτό το έργο. Κυριαρχική μορφή στην εξύμνηση της βουκολικής ζωής είναι η γυναίκα είτε η ώριμη ως παρχαρομάνα ή η νέα γυναίκα:
«Παρχαρομάνα λάλεσεν, ας έρχουν οι ρομάννες,
τα χόνα όλα έλυσαν και την χλοάδαν έγκα».
Εκεί ψηλά συνήθως κοντά στα 2000 μέτρα έδιναν το εξαιρετικό γάλα τους οι αγελάδες κι απ’ αυτό γινόταν το περίφημο μυρωδάτο και γευστικότατο «βούτυρο της Τραπεζούντας» και πάμπολλα άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα (υλιστόν, τσορτάν’, πασκιτάν, μιντζίν, κ.ά.), αγνά και γευστικά, τα οποία συνδυαζόμενα με ποικίλα δημητριακά (πλιγούρι, κορκότον, φούρνικον, κ.ά.) συγκροτούσαν το εδεσματολόγιο των Ελλήνων του Πόντου και έδιναν στη μαγειρική τους το χαρακτήρα της υγιεινής.
ΥΛΟΤΟΜΙΑ
Κωμόπολη Κουλάκ καγιά, τόπος παραθερισμού των Κερασουντίων με απέραντα δάση. Οι Κωνσταντινουπολίτες Αφοί Ζαρίφη, ίδρυσαν εκεί, στο τέλος του 19. αι.,εργοστάσιο επεξεργασίας και παραγωγής ξυλείας.

ΑΛΙΕΙΑ
Το ένα τέταρτο περίπου των ορίων του Πόντου βρέχεται από τη Μαύρη Θάλασσα που την κάνουν εύτροφη, καθώς εκβάλλουν σ’ αυτήν πολλά μεγάλα ποτάμια. Γι’ αυτό και τα αλιεύματα – θαλασσινά ή ποταμίσια – ήταν ποικίλα, άφθονα και ποιοτικά: από το δελφίνι και τον οξύρρυγχο με το μαύρο χαβιάρι ως το ταπεινό αλλά εξαιρετικής ποιότητας χαψί. Το δελφίν’ αλιευόταν σε σημαντικές ποσότητες, κυρίως για το λάδι του, που το χρησιμοποιούσαν ευρύτατα για φωτισμό, ενώ αναφέρεται ότι γινόταν σημαντική εξαγωγή του. Τον οξύρρυγχο, το μερσίν (ιν), τον ψάρευαν σε σημαντικές ποσότητες στα στόμια των μεγάλων ποταμών και έκαναν εξαγωγή το πολύτιμο μαύρο χαβιάρι του (Πάφρα). Άλλα είδη ψαριών που απολάμβανε η γεύση των Ποντίων ήταν : μπαρμπούνια, λαβράκια, κεφάλια, παλαμίδες, καλκάνια, σκουμπριά, σαβρίδια, σαργάνια κ.ά. Στο μεσογειακό Πόντο εκτός από τα παστωμένα χαψία που προωθούνταν από τα παράλια, στα ποτάμια υπήρχε αφθονία δύο κυρίως ψαριών : της πέστροφας και του σαζάν’ (είδος γριβαδιού).
ΧΑΨΙ
Το δημοφιλέστερο και πλατιάς κατανάλωσης ψάρι στον Πόντο. Μαγειρευόταν – και μαγειρεύεται – με περισσότερους από δέκα τρόπους. Η ποσότητα της αλίευσης ξεπερνούσε πολλές φορές την κατανάλωση για διατροφή και το πλεόνασμα το πουλούσαν σε ευτελείς τιμές ή και δωρεάν για λίπασμα των χωραφιών. Χαρακτηριστική ήταν η αργατία από γυναίκες, για το κούλισμαν, δηλαδή, το καθάρισμα των κορμιών των χαψιών από τα κεφάλια τους που γινόταν σε μεγάλες ποσότητες, για να παστωθούν (αλυκά χαψία). Κατά τη διάρκεια αυτής της αργατίας τραγουδούσαν οι γυναίκες :
– Mάννα, επιάσανε με, – Μη φογάσαι, καλόν έν’.
– Μάννα, έβαλανε με σο καϊκ’, – Μη φογάσαι, καλόν έν’.
– Μάννα, έβαλανε με σο καλάθ’, – Μη φογάσαι, καλόν έν’.
– Μάννα, εκούλισανε με, – Μη φογάσαι, καλόν έν’.
– Μάννα, εσέγκανε με σο τηγάν’, – Μη φογάσαι, καλόν έν’.
– Μάννα, τρώγ’νε με και στέκνε, – Μη φογάσαι, καλόν έν’.
ΛΕΦΤΟΚΑΡΑ (ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ)
Το λεφτοκάρ(ιν) ήταν το πρώτο και κύριο γεωργικό προϊόν του Πόντου και από τα σπουδαιότερα εξαγωγικά προϊόντα του – και ιδιαίτερα της περιφέρειας Κερασούντας. Οι Πόντιοι αξιοποιούσαν πλήρως τα προϊόντα του. Εκτός από την ψίχα του, απολάμβαναν το εύγευστο και υγιεινό λάδι του, τον σκληρό φλοιό του το χρησιμοποιούσαν για καύσιμη ύλη στο μαγκάλι τους και τον εξωτερικό μαλακό φλοιό του για πρόχειρα στρώματα, τα ταλάσα
Στις φωτογραφίες:
1.-Συγκομιδή φουντουκιών στην Κερασούντα το 1910
2.-Αποξήρανση φουντουκιών στην παραλιακή ζώνη της Τραπεζούντας
3.-Θερισμός στη Σάντα
4.-Βατέν – Ανάπαυση στην πηγή
Πηγη: https://www0.epm.gr/epm.gr/epm.htm
Φωτογραφίες: https://www0.epm.gr/epm.gr/epm.htm

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Ελλάδα: Το κίνημα του 1922 Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1922 ξέσπασε κίνημα στη Χίο και στη Μυτιλήνη, όπου βρίσκονταν μονάδες του ελληνικού στρατού που επέστρεφαν από τη Μικρά Ασία. Όσοι συμμετείχαν σε αυτό αξίωναν την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, τη διάλυση της Βουλής (στην οποία τα φιλοβασιλικά κόμματα διέθεταν πλειοψηφία), το σχηματισμό νέας κυβέρνησης που θα είχε την εμπιστοσύνη της Αντάντ, καθώς και την ενίσχυση του μετώπου στη Θράκη, ώστε η Ελλάδα να αποφύγει και άλλες εδαφικές απώλειες. Με επικεφαλής τους συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά, περίπου 12.000 αξιωματικοί και στρατιώτες, αποβιβάστηκαν, λίγο αργότερα, στο Λαύριο, στο νοτιότερο άκρο της Αττικής, και άρχισαν να βαδίζουν προς την Αθήνα. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, βλέποντας ότι δεν είχε καμία δυνατότητα αντίστασης, εγκατέλειψε τη χώρα. Βασιλιάς έγινε ο γιος του Γεώργιος Β΄. Φτάνοντας στην Αθήνα, οι κινηματίες εγκατέστησαν επαναστατική κυβέρνηση.
Η ανακωχή των Μουδανιών Μετά την ήττα στη Μικρά Ασία, φαινόταν πλέον εξαιρετικά δύσκολο για την Ελλάδα να διατηρήσει την Α. Θράκη. Αρχικά, η επαναστατική κυβέρνηση δεν φάνηκε πρόθυμη να υποχωρήσει. Μάλιστα, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη νέα τουρκική επίθεση, αναδιοργάνωσε ταχύτατα τον ελληνικό στρατό στη Θράκη. Τελικά, όμως, υπό το βάρος των κεμαλικών απειλών για νέο πόλεμο και των αφόρητων πιέσεων της Αγγλίας η Ελλάδα αποδέχτηκε την ανακωχή των Μουδανιών (Οκτώβριος 1922) με την οποία η Α. Θράκη ενσωματωνόταν στην Τουρκία. Η εκκένωση της περιοχής από τον ελληνικό στρατό και τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό ολοκληρώθηκε στα μέσα Νοεμβρίου 1922.
Ελλάδα: Η «δίκη των έξι» Η επαναστατική κυβέρνηση σύστησε έκτακτο στρατοδικείο προκειμένου να καταλογιστούν ευθύνες για την ήττα στη Μικρά Ασία. Σε αυτό παραπέμφθηκαν οκτώ κορυφαία στελέχη (πρωθυπουργοί, υπουργοί, στρατιωτικοί ηγέτες) της βασιλικής παράταξης: Δ. Γούναρης, Ν. Στράτος, Π. Πρωτοπαπαδάκης, Γ. Μπαλτατζής, Ν. Θεοτόκης, Γ. Χατζανέστης, Μ. Γούδας και Ξ. Στρατηγός. Τον Νοέμβριο του 1922 καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν οι έξι πρώτοι˙ αυτή ήταν η «δίκη των έξι».
Η συνθήκη της Λοζάνης (1923) Παράλληλα, άρχισαν στη Λοζάνη της Ελβετίας διαβουλεύσεις για την υπογραφή μιας νέας συνθήκης ειρήνης. Εκπρόσωπος της Ελλάδας σε αυτές ορίστηκε, από την επαναστατική κυβέρνηση, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. 

Τελικά, όμως, υπό το βάρος των κεμαλικών απειλών για νέο πόλεμο και των αφόρητων πιέσεων της Αγγλίας η Ελλάδα αποδέχτηκε την ανακωχή των Μουδανιών (Οκτώβριος 1922) με την οποία η Α. Θράκη ενσωματωνόταν στην Τουρκία.

Μετά από πολύμηνες συζητήσεις υπογράφτηκε, στις 24 Ιουλίου 1923, η συνθήκη της Λοζάνης, με την οποία επισημοποιήθηκε η τουρκική κυριαρχία στη Μικρά Ασία και στην Α. Θράκη, ενώ παραχωρήθηκαν στην Τουρκία και η Ίμβρος με την Τένεδο. Επίσης, στη συνθήκη της Λοζάνης ενσωματώθηκε ελληνοτουρκική σύμβαση ανταλλαγής πληθυσμών (Ιανουάριος 1923), σύμφωνα με την οποία όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Τουρκίας έπρεπε να μετοικήσουν στην Ελλάδα και όλοι οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας να ακολουθήσουν τον αντίστροφο δρόμο. Εξαιρέθηκαν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου (125.000 τότε), καθώς και οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης (118.000 τότε).
Κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα Η ελληνική επαναστατική κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει επείγοντα και σοβαρά προβλήματα. Η ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, η κατακόρυφη πτώση των μισθών και η επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης των παλαιών πολεμιστών (πολλοί από αυτούς είχαν πολεμήσει 10-12 χρόνια) και των προσφύγων έκαναν επιτακτική τη λήψη μέτρων. Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, και επιπλέον ωθούμενη από τη γενική ανάγκη αύξησης της αγροτικής παραγωγής, η επαναστατική κυβέρνηση άρχισε αμέσως την απαλλοτρίωση και διανομή γαιών σε πρόσφυγες και γηγενείς ακτήμονες (Φεβρουάριος 1923). Αυτή την εποχή μοιράστηκαν αγροτικοί κλήροι σε πλήθος αγροτών. Παράλληλα, τα εργατικά αιτήματα για αυξήσεις των αποδοχών οδήγησαν, το καλοκαίρι του 1923, στο μεγαλύτερο κύμα απεργιών που είχε γνωρίσει η Ελλάδα από την ίδρυση της. Σημαντικό μέτρο της επαναστατικής κυβέρνησης υπήρξε και η υιοθέτηση από την Ελλάδα του γρηγοριανού ημερολογίου, που ίσχυε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι, από τις 16 Φεβρουαρίου 1923 (παλαιό ημερολόγιο) η Ελλάδα βρέθηκε στην 1η Μαρτίου 1923 (νέο ημερολόγιο). Το ημερολόγιο αυτό ισχύει σήμερα.
Η επαναστατική κυβέρνηση, αφού αντιμετώπισε με επιτυχία μια προσπάθεια ανατροπής της (Οκτώβριος 1923), αποφάσισε να παραδώσει την εξουσία. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1923 τα φιλοβασιλικά κόμματα απείχαν. Έτσι, στη Βουλή εκπροσωπήθηκαν μόνο το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου (250 βουλευτές) και η Δημοκρατική Ένωση του Αλ. Παπαναστασίου (120 βουλευτές). Ο Γεώργιος Β΄ εξαναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό. Προσωρινός αντιβασιλέας ορίστηκε ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης.
Κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία Μετά τον μικρασιατικό πόλεμο, ο Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος αναδείχτηκε πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, υποχρέωσε τον σουλτάνο να φύγει από τη χώρα, εδραίωσε τον κοσμικό-λαϊκό (και όχι θρησκευτικό) χαρακτήρα του πολιτεύματος και στη συνέχεια θέλησε να μετατρέψει την Τουρκία σε σύγχρονο κράτος δυτικού τύπου: προσπάθησε να οργανώσει συστήματα υγείας και εκπαίδευσης, αντικατέστησε το οθωμανικό αλφάβητο με το λατινικό προσπαθώντας να φέρει τη χώρα του πιο κοντά στη Δύση, κατάργησε την πολυγαμία, παραχώρησε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, απαγόρευσε στους άνδρες να φορούν φέσι και στις γυναίκες φερετζέ και επέβαλε τη χρήση οικογενειακών επιθέτων (ο ίδιος υιοθέτησε το Ατατούρκ, πατέρας των Τούρκων, με το οποίο τον αποκαλούσαν οι οπαδοί του). Οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις, ωστόσο, βρήκαν απήχηση μόνο στα ανώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Οι φτωχότερες τάξεις και κυρίως οι αγροτικοί πληθυσμοί, δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα του τουρκικού λαού, συνέχισαν να ζουν, σε μεγάλο βαθμό, όπως και πριν από την «κεμαλική επανάσταση»
Στην φωτογραφία: Τμήματα του επαναστατημένου στρατού στην Αθήνα (Σεπτέμβριος 1922).Στο κέντρο διακρίνεται ο Νικόλαος Πλαστήρας.
Πηγη: http://ebooks.edu.gr/…/Istoria_G…/index8_39.html
Φωτογραφία: http://ebooks.edu.gr/…/Istoria_G…/index8_39.html